vrijdag 6 november

vrijdag 6 november 2015

Vandaag de 1e volle dag in Nandom, na een nacht lekker slapen en een ontbijtje gaan we naar het ziekenhuis, we lopen van ons huis naar het ziekenhuis, we komen al veel mensen tegen, zittend onder een boom vuurtje stokend om de maaltijd klaar te maken voor de familie die in het ziekenhuis verblijft.

We beginnen ons 1e bezoek bij de emergency, het ligt redelijk vol, de artsen in opleiding zitten te schrijven rapporteren wat de cliënt nodig heeft, ze kijken naar de 3 blanke vrouwen die binnen komen lopen, onze Carmen is natuurlijk al een bekende, we gaan alle afdelingen af kinderafdeling Helen (dochter van Carmen) heeft hier een heleboel geschilderd, de dieren van de jungle hierdoor doet het echt aan als een kinderafdeling. Chirurgische afdeling en ze hebben een orthopedische afdeling gecreëerd, knieën heup en enkel fracturen, te wachten tot dat ze volgende week geopereerd gaan worden door dokter robbert, de orthopeed van Nandom. De lucht en warmte zijn hetzelfde als in de ziekenhuizen bij ons. We lopen door en eenmaal op de 1e hulp aangekomen zien we dat het hier niet veel anders is we gaan een even rustig zitten en observeren, er zitten 3 leerling verpleegkundige die de controles uitvoeren, alle patiënten zitten in een vierkant te wachten op de controle van temperatuur, bloeddruk, gewicht. Als de patiënt geroepen word ga je de 3 verpleegkundige af, de waardes worden in het dossier geschreven en mag je naar de volgende gang, af en toe komt de hoofd zuster even kijken en geeft orders, het klinkt niet als positieve orders, maar kunnen er geen touw aan vast knopen. De patiënten die zitten te wacht een jaar of 12 grote doek om zijn nek geen idee ten zijn moeders met kinderen van 2 weken 4 maanden of ouder, als de kleintjes beginnen te kermen worden ze gewoon aan de borst gehangen geen gene, een jongen van waar hij voor komt, maar de doek om zijn nek ziet er ernstig uit. En een aantal vrouwen op leeftijd. Bij de een goed te zien dat ze erg ziek zijn bij de andere niets aan te zien. De structuur hebben we niet kunnen vinden maar het was goed om te zien en te voelen hoe de verpleegkundigen te werk gaan, maar 1 ding is heel duidelijk moe worden ze niet van het werken.
Na een rondje ziekenhuis komen we een patiënt tegen die medicatie nodig heeft en zijn been moet worden verbonden, Carmen verbind zijn been al sinds april, dit doen we niet in het ziekenhuis maar gewoon thuis. Hij heeft een wond door een motor ongeluk begin april dit jaar de wond gaat maar niet dicht, en er zal een transplantatie gedaan moeten worden, en hopen dat dit begin volgende week gaat gebeuren. 13.00 tijd om te lunchen we eten een Ghanees maaltje, kosje soort cake met groenten (witte kool en ui), gelukkig wel de peper kruiden apart, want dat kunnen onze magen niet aan! De zon breekt goed door en het is vandaag weer een dag van 36gr, niet om s middags even lekker buiten te zitten. Carmen kijkt de grote tas met verbandmateriaal na en verdeeld het voor de afdelingen van het ziekenhuis zodat elke afdeling de juiste spullen gaat krijgen, bij sommige verbanden zal nog een uitleg nodig zijn, maar dit regelt Carmen voor ons.

Om 15.30 gaan we op pad, de zon word minder, we gaan naar de chief want ook daar moeten we ons gezicht laten zien. We hebben voor de chief lekkere Hollandse kaas bij en Wieteke echte Zeeuwse babbelaars. Onder weg komen we Dan tegen van de politie hij brengt ons met zijn jeep naar de chief. De chief ligt al op bed om te rusten, hij wil ons graag ontvangen in zijn slaap kamer. We stellen ons voor als ellen en Wieteke, en hij stelt zich voor als Charles, Carmen moet lachen en verteld ons dat de chief zich nog nooit met zijn voornaam heeft voorgesteld, zal het zijn omdat we hem een vertrouw gevoel geven wie weet! De chief vraagt ons om zaterdag om 10uur terug te komen. Buiten bij de chief is een soort van prieeltje waar 1 grote houten beklede stoel staat, en misschien wel 10 plastic stoelen erom heen staan uit gestald. We zijn erg benieuwd hoe dit morgen zal zijn. Na het bezoek van de chief lopen we naar het dorp, oranje zand weg en als er een auto of brommer/motor over heen rijd is het een grote stof wolk en wordt je haar vanzelf gekleurd. Onder weg naar het dorp spreek iedereen ons aan ze zijn hier zo vriendelijk.

Eenmaal in het dorp aangekomen zien we Marieke en Lieke. We gaan lekker met zijn vijfjes naar het terras om wat te drinken en het weekend in te luiden. We zitten in een binnen plaatsje wat gezellig is gemaakt met plantenbakken. Het is gezellig druk en vele spreken ons aan om gewoon een gezellig praatje te maken en te vragen waar we vandaan komen. Er komen een aantal Ghanezen met rode linten om hun hoofd arm nek of middel en vragen ons af waarom ze dit dragen, het blijkt dat ze naar een begrafenis zijn geweest van een bekenden. Er zitten 2 mannen naast ons met geknoopte rieten stengels om hun armen. Dat blijkt dan familie te zijn van de overledenen. Een begrafenis duurt 3 dagen. De 1e dag word de overledenen op een stoel gezet, en daarna op een stellage van ongeveer 3 meter hoog geplaatst. Iedereen kan afscheid komen nemen er word gezongen, gedanst en gerouwd, en er worden muntjes naar de overledene gegooid, de 2e dag word de overledene begraven meestal onder een boom ergens op eigen land. De 3e dag word de erfenis verdeeld en gaat iedereen weer verder met zijn/haar eigen leven.
Tegen 18.00uur gaan we terug naar het compound van het ziekenhuis om heerlijke kip rijst en tomaten salade te eten, maar ook een heerlijke egstew een rode saus met tomaten, ui, peper, pittig maar wel heel lekker. We zijn er moe maar voldaan van, we gaan de rode stof van ons afspoelen nog lekker bank hangen de reisverslagen typen en lekker slapen naar het volgende avontuur.